Sexual Growth Inspirator

Toen ik als twintiger vrijgezel was had ik het idee dat ik een relatie moest hebben om volwaardig in de maatschappij te staan.
Alles en iedereen rondom mij liet mij verstaan dat ik niet volwaardig was omdat ik geen relatie had.
 Eens een man in mijn leven en kinderen, dan zouden 'de mensen' mij als volwaardig lid van de maatschappij beschouwen.

 Mijn werk was tot dan een hobby en tijdverdrijf. Men ging ervan uit dat ik ALLE tijd van de wereld had en dus nooit nee moest zeggen wanneer iemand mij iets vroeg.

 En ik leefde in de veronderstelling dat - eens een man gevonden - ik ALLES zou hebben wat ik miste als vrijgezel: warmte, geborgenheid, zekerheid, ..... maar vooral: ERKENNING.
 Erkenning voor wie ik was en wat ik kon. Als vrouw in een relatie kon ik immers tonen wat ik allemaal kon. Ik zou kunnen tonen dat ik al de vaardigheden had die hoorden bij een vrouw. Want nu was ik geen vrouw. Ik was een meisje. Een meisje in de wachtkamer van het leven.

 Het viel dik tegen ...
 Mijn eerste lief had het zo niet op dat huiselijke en trouwen. En we bleven - veel te lang - in de dating-fase hangen. Gelukkig werd ik er niet van. En de mensen rond mij zagen mij nog steeds niet ernstig. Ik had immers geen huishouden te bestieren (mijn studio telde niet mee) en geen kinderen groot te brengen.

 Aangezien mijn lief geen stappen zette naar samenwonen en kinderen, liet ik hem los in liefde en ging ik op zoek naar iemand die dat wel wou.

 Ik vond dat in mijn lieve huidige partner waar ik al 11 jaar mee samen ben (gisteren was het onze 'anniversaire'). Snel woonden we samen, hadden we kindjes, .... Maar ik bleef met het gevoel zitten dat ik een 16-jarige snotneus was.

 Op één of andere manier ging mijn omgeving ook niet anders naar mij kijken. Erkenning en bewondering bleven uit. Integendeel. Er kwamen zelfs een aantal punten van kritiek bij: partnerschap en ouderschap.

 Want wij doen de dingen een tikkeltje anders dan het gemiddelde koppel of ouderpaar. En dat bleek nogal eens moeilijk te verteren.

 Er kwamen dus geen complimentjes over hoe goed ik het wel deed als vrouw. Er kwamen geen complimentjes over hoe goed ik het deed als moeder. Ondanks dat we allemaal gelukkig en gezond waren/zijn, kregen we heel vaak kritiek. Kritiek op onze aanpak en daar was iedereen zo door verblind dat ze het resultaat niet zagen.

 Bovenstaand verhaal kadert in een oud zeer. Een zweer die wij (nog) altijd meedragen: we zijn niet (goed) genoeg.
 Onze ouders, onze familie, onze vrienden, onze baas, ... ze willen ons allemaal beter maken, nog beter dan we al zijn. En daardoor zien we niet, voelen we niet dat we ook GENOEG zijn als we gewoon ZIJN.

 Zijn wie je bent, zou genoeg moeten zijn in eender welke relatie. Of het nu gaat over je partner, over je ouders, over je baas, over je vrienden, ...
Wat een relatie tot een relatie maakt is dat stukje onvoorwaardelijkheid.
" Els, dat is een goeike. "
 " Anja doet dat goed, hé."

 en dan geen 'maar ...'  erachter.

 Heb jij zulke relaties? Heb jij zo een partnerrelatie?
 Mooi!

 Heb jij zo (nog) geen relaties? Voel je dit niet in je partnerrelatie?
 Een dikke knuffel.

 ... en tegelijk een schop onder je kont.

 Want in heel het bovenstaand proces heb ik iets geleerd: Ik vond/vind mezelf vaak niet genoeg.
 Ik zocht/zoek  naar erkenning van anderen, terwijl ik mezelf die erkenning mag geven.

 Het klopt inderdaad dat de anderen een standpunt/idee hebben dat iemand pas volwaardig is als die een gezin heeft (en vervolgens kan bewijzen dat hij/zij dat tot de dood kan volhouden), maar JIJ hoeft dat standpunt niet te hebben of over te nemen.

 JIJ mag daar los van komen ...

 En daarover gaat dus mijn nieuwe online traject: Relaties ... anders aangepakt.
 Anders kijken naar het nut en het doel van relaties (al je relaties) is de start van een leven waarin jij GENOEG bent, een leven waarin jij mag zijn wie JIJ bent.